Hasan Karabulut yazdı; O Şarkı da Bir Gün Biter

 

En popüler şarkı gün gelir unutulur. Hatta bir şarkıda deniliyor. ‘Unutulmaz deme bana unutulur unutulur,’ hatırlarsınız.

Sevenleri hiç bitmesin istese bile şarkılar bitiverirler. Bazen başa sarar, yeniden okunur ama yine de biter.

Hayatın bitimi gibi, bitimsiz bir şarkı yapılamamıştır. Biter de yerini bir dolduran bulunur. Biter de ezeli suskunluğun rahatlığı geliverir.

Bazı şarkıların bitişi ise şükür sebebidir. Kiminin hoşuna gitse de bazı şarkılar birileri için kulaktan ziyade gönül tırmalayıcıdır. Ömür bitirir! Şarkının dillenmesiyle dinlenmesi farklı şeylerdir.

***

Bir şarkının bitişi bazen çok uzun zaman alabilir.

Yirmi küsür yıl şarkı bitsin diye bekleyenler olur. Nasıl olmuşsa yıllarca cereyan eden ve bir türlü bitmeyen şarkıları. Arsızlığa dayanan o şarkılar.

Hayır! Roman Havası değildir, kültür içine gizlenmiş oyun havası hiç değildir. Maruz kalınan ve mahalleyi, şehirleri, bütün bir ülkeyi, hatta ümmeti ve insanlığı rahatsız eden şarkılar. Rahatsız olunduğu fark edildikçe inadına çalınan, inadına başa sarılan, salt çalıp çırpanların ve dahi insanlığın kanını emicilerin gönlünü hoş etmeye yönelik bir şarkı.

Ve hatta şarkı bile denemez belki de! Öylesine gürültüdür ki; bebekleri, kuşları, çiçekleri, börtü böceği ve bütün canlıları rahatsız eden. Rahatsız etmekle kalmayıp, canlıyı ve cansızı yerinden eden bir şarkı!..

***

Şarkı çalındıkça!

Argodaki canlı yani nakitte yer değiştirir. Çalma iradesini kendinde görenlerin cebine doğru yol alan bir şarkı. Çokluğundan olsa gerek ceplere sığmaz olur. Kutulardan, tırlardan, uçaklardan, gemiciklerden taşar gün gelir.

Şarkının gürültüsü esnasında pek anlayamaz, ihtiyat akçesi deneni de yitiririz.

***

Oynayanlar da olur, o şarkının müziği eşliğinde. Midesi kaldıranlardan seyredenler olur birde.

Millet yüzünü öteye beriye çevirse bile millete nanik yapanlar görülür. Aldırmazlar hiç de! Ancak muktedirler aldırır. Bir arada görünen ne varsa parça pinçik edip yutmak, kapmak için hırsla saldırılır. Asla yuttukları boğazına düğümlenmez onların.

Mide geniş iştah yerinde maşallah!

‘Tükür ağam tükür’ demek düşer sadece midesi kaldırmayana.

Ayartabildiklerini birlikte şarkı söylemek için oyuna kaldırırlar. Kalkanlardan bir daha oturan olmaz. İnsanın ayarlarını bozuverir işte o şarkı!. Boğazlardan yer kapma telaşına düşerler muazzam bir iştahla! ‘Yer tutan çer-çöpten de olsa nasiplenir’ düşüncesiyle.

***

Yemektedirler…

Aslında yenilmektedirler…

Rahatsız edici gelmiyor şimdilik belli!

Belki Semud Kavmine çalan müziktir söz konusu şarkı, ömürleri yiyip bitiren.

Bir büyüye kapılmak gibidir belki de!..

Anlayana ne mutlu. Anlamayan nasipsizdir de denebilir. Haydi hatırlayalım o müzik neydi!

‘Biz onların üzerine korkunç bir ses gönderdik! Hayvan ağılına konan kuru çalı–çırpı ve otlar gibi oldular’ (Kamer54/13)

Onlar, bir şarkı tutturup insanları onunla ardına takabilen, ardında sürükleyen, bir sağa bir sola sallandıran gücü kendinden zan eder.

***

Olur olmaz her şarkıda halaya duran yurdum insanını arkalarına almaları içten değildir. Bitmeyecek sanılan halaya!

Şarkının bitimiyle, kendini derin bir uçurumun kenarında buluverir insanlık. Halaydan, şarkıdan, kapılıp gittikleri gürültüden fena halde yorulmuşlar, hırpalanmışlardır.

***

Güneşin batışını izleyen bilir gökyüzü çizgisi boyunca uzadıkça uzar, lakin güneş batar!

Fi tarihinde de olsa ‘kral çıplak’ denecek gün geliverir!

Her şarkı bitimlidir. Şarkı bugün bitmemişse de, bekleyenlere müjde!..

O şarkı da biter bitecek…

‘Beraber yürüdük biz bu yollarda, beraber ıslandık yağan yağmurda,’

Ne yürüyenler kalacak!

Ne de, ıslandığını hatırlayanlar!

Ne de onların isimlerini ananlar…

***

Yazımızın başlangıcında örnek verdiğim şarkı da şöyle bitiyor.

‘Bu hayat böyledir dostum. Yaşanan gün mazi olur. En değerli hatıralar bir gün gelir unutulur. Unutulur, unutulur.‘