Bursa Vatan Medya Gurubu köşe yazarı Saye Yılmaz makalesinde;

Bazı insanlardan kaçmak bir tercihten öte, hayatta kalma refleksidir.

■Enerjinizi emen, sürekli drama çıkaranlardan…
■Başarılarınızı küçümseyenlerden…
■Meslektaşlarını küçümseyenlerden…
■Mecburiyetleri dışında herhangi bir şeyi sevemeyenlerden…
■Çözüm üretmek yerine sorun üretenlerden…
■Şükretmeyi ve takdir etmeyi bilmeyenlerden…
■Marka, kıyafet, takı, araba gibi dünyevi varlıklarıyla övünenlerden…
■Dost ve yakınlarını ünvan ve maddi gücüne göre seçenlerden…
■Düşündüklerinden ötesine kulak vermeyenlerden…
■Duygusal manipülasyon yapanlardan…
■Hayallerini aşağı çekmeye çalışanlardan…
■Narsizmin her türlüsünden…
■Kıskanç ve rekabetçi olanlardan…
■Zaman ve enerjini tüketenlerden…
■Sürekli negatif düşünen ve mağdur edebiyatı oynayanlardan…
■Pasif agresif, gizli düşmanlardan…
■İçten pazarlıklı, gelişime kapalı, ben merkezlilerden…

■Ve en önemlisi; para, zaman, duygu… her konuda cimri olanlardan kaçarken; karanlıklarda kalabalıklarda kaybolur gibi kaybolun.

Çünkü bazı uzaklaşmalar açıklama gerektirmez.

Kendilik değerinizi dibe çekmeye çalışan, size kendinizi değersiz hissettiren insanlar… Bu hissiyata güvenmek gerekir. Çünkü bu his asla yersiz, asla boşuna değildir. İçinizde bir yerde bir alarm çalar ve der ki: Buradan uzaklaş.
Bu bir kaçış değil, doğrudan bir korunma biçimidir.

Enerjini emen, sürekli drama çıkaran, senin başarını küçümseyip kendi sorunlarını sana yükleyen insanlar vardır. Onlarla geçirilen zaman, fark etmeden ömürden eksilir. Saç telleri beyazlar, sinir sistemi yavaş yavaş iflas bayrağını çeker. Bunlar basit “sevilmeyen tipler” değildir. Bunlar, hayat enerjisini emmek üzere var olan biyolojik virüslerdir.

Her şeyin en iyisini bilenler vardır mesela. Sen bir şey anlatırsın, o zaten daha iyisini yapmıştır. Daha güzel yere gitmiş, daha büyük acıyı çekmiş, daha zor hayatı yaşamıştır. Senin hayatın onun gözünde amatör ligdir. Sürekli, sessiz bir “siz daha çok yolun başındasınız” bakışı dolaşır yüzünde.

Bir de sonsuz mağdurlar vardır. Hayat hep onlara haksızdır. Herkes onları dolandırmıştır, herkes onları kıskanmıştır. Ama dikkatli bakınca görürsün ki bu mağduriyetlerin çoğu kendi seçimlerinin sonucudur. Aynı hatayı defalarca yapıp her seferinde ağlayan birine üzülmek, bir yerden sonra kendi zekâna saygısızlıktır.

Sürekli negatif enerji saçanlar da eksik olmaz. Ne yaparsan yap, “boşuna”dır. Yeni bir hayal mi kurdun? Olmaz. Yeni bir adım mı atacaksın? Batar. Biraz umut mu taşıyorsun? Onlar oradadır; elinde söndürücüyle. Yanlarında birkaç dakika durursun, ruhun sessizce ortamı terk eder.

“Ben lafımı esirgemem” diyenler vardır. Açık sözlülük kisvesi altında patavatsızlığı meziyet sananlar. Girdikleri ortamda birkaç dakika içinde birini gömer, sonra da kendini dürüstlükle aklarlar. Filtre kullanmamak erdem değil; sosyal hayatta bulaşıcı bir hastalıktır.
Borç alıp vermeyenler vardır. Parayı senden alır, geri getirmeyi evrensel bir unutkanlık sanır. Ama bir bakmışsın hafta sonu mekânda şampanya patlatıyordur. Borç verdiğin gün, o kişiyle olan ilişkinin fişi çekilmiştir; haberin yoktur.
Sürekli ilişkisini anlatanlar vardır. Her buluşma, aynı tartışma, aynı barışma, aynı detaylar. Beşinci kez dinliyorsan, orada artık dostluk değil, zihinsel istismar vardır.

Ve gizli düşmanlar… Pasif agresifler. Direkt kötülük yapmazlar. İnce ince, sessiz sessiz oyuk açarlar. “Bugün biraz yorgun görünüyorsun”, “bu sana pek olmamış”, “bunca çabaya rağmen hâlâ orada mısın?” gibi cümlelerle içten içe kemirirler. Sen tepki verdiğinde de masum bakışlar eşliğinde tek bir cümle kurarlar: “Ben ne dedim ki?”

Son olarak…
Kulun kula sorması gereken sorular yerine, Allah’ın kula soracağı sorularla yaşayanlardan da uzak durun. Çünkü onlar kendi hayatlarının sorumluluğunu üstlenmek yerine, kaderi bahane edenlerdir. Hesap vermesi gereken yerde susar, susması gereken yerde hüküm keserler.
Bazı insanlardan uzaklaşmak ayıp değildir.
Bazı kapıları sessizce kapatmak, kendine duyulan saygının en net göstergesidir.