Bursa Vatan Medya Grubu köşe yazarı Saye Yılmaz, Türkiye’nin yeniden gündemine oturan Ahmet Minguzzi davasını kaleme aldı. Yılmaz, davanın artık sadece adli bir süreç değil, aynı zamanda toplumun adalet algısında derin bir kırılmaya neden olan bir vaka haline geldiğini belirtti.

“Bu dava, bir annenin yıllardır dinmeyen feryadının, kör bir adalet duvarına çarpıp geri döndüğü bir tabloyu resmediyor” diyen Yılmaz, son duruşmada çıkan iki beraat kararının, Minguzzi ailesinin acısını daha da derinleştirdiğini vurguladı.

Yasemin Minguzzi’nin kamuoyuna yaptığı duygusal çağrı ise, adalet arayışının ne denli sahipsiz bırakıldığını gözler önüne serdi:

“Sayın Emine Erdoğan, Rabbimizin sizlere daima sağlık vermesini diliyorum.
Oğlum Ahmet’in son duruşmasında verilen iki beraat kararı acımızı derinleştirdi.
Bu süreçte sesimizi duymanızı ve adaletin en kısa zamanda tecelli etmesi için desteğinizi içtenlikle talep ediyorum.”

Saye Yılmaz yazısında, anne Yasemin Minguzzi’nin sesinin artık duyulması gerektiğini ifade ederek, adaletin tecelli etmesi adına tüm vicdan sahibi kişi ve kurumları göreve çağırdı. Bu çağrı, yalnızca bir annenin feryadı değil; toplumun susturulmuş vicdanının çığlığıdır.

Adalet, Yalvarılarak Değil, Hak Edildiği İçin Verilmeli

Türkiye’nin gündemine yeniden oturan Ahmet Minguzzi davası, sadece bir adli sürecin değil; aynı zamanda toplumun vicdanını kemiren adalet kırılmasının fotoğrafı gibi duruyor.
Son duruşmada verilen iki beraat kararı, ailesinin yüreğinde kapanmayan bir boşluğu büyüttü. O boşluğun sesi ise, anne Yasemin Minguzzi’nin sözleri oldu:

“Sayın Emine Erdoğan, Rabbimizin sizlere daima sağlık vermesini diliyorum.
Oğlum Ahmet’in son duruşmasında verilen iki beraat kararı acımızı derinleştirdi.
Bu süreçte sesimizi duymanızı ve adaletin en kısa zamanda tecelli etmesi için desteğinizi içtenlikle talep ediyorum.”

Bu cümleleri ve tüm olanları birer politik hamle olarak değerlendirmek düşüncesiz birer beynin tezahürü olabilir ancak. Tüm bunlara “bir annenin kendi içinden taşan çığlığı.” diyebilmek için ince zekaya gerek yok. Çünkü insan, eleştirdiği sisteme bile muhtaç oluyor bazen.
Neden?
Acın çok büyük de ondan.

Üstelik o sizin gibi bile düşünmeyebilir. Sizin eleştirdiğiniz kişileri destekliyor da olabilir. Bu onun çok derin bir acısı olan bir anne olduğu gerçeğini değiştirmez. Ve kimin ne düşündüğü de sizi zerrece ilgilendirmez.

Bazen tek bir kapı kalıyor; annenin eli o kapıya giderken titriyor ama tıklamadan da edemiyor. Çünkü bir umut, bir umuttur.

Ve işte tam burada, toplum olarak yaptığımız en tehlikeli şey devreye giriyor:
Acısı olan bir anneye tepki göstermek.
Oysa hepimiz çok iyi biliyoruz…
Çaressizlik nasıl yakar, nasıl küçültür, birini hiç gitmek istemediği yerlere bile itebilir.

Bu ülkede yıllardır süren bir cümlemiz var:
“Adalet herkesin hakkı.”
Ama artık şu gerçeğin altını cesurca çizmek gerekiyor:

Adalet, yalvarana değil; hak edene, eşit olana, her vatandaşa aynı mesafede durana göre işletilmeli.
Hiç kimse sesini duyurmak için, hiç bir makamda torpil kapısına yönelmek zorunda kalmamalı.
Hiç kimse evladının akıbeti için sosyal medya kampanyalarına, ricaya, üst perdeden çağrılara mecbur bırakılmamalı.

Bir annenin yasına, derdine, feryadına laf söylemek kolay. Ama o lafı söyleyen herkes, kendi hayatında çaresiz kaldığı bir anı düşünse keşke. Empati güzel şey a dostlar. Tavsiye ederim.
Bugün Minguzzi ailesinin yaşadığı adalet arayışı, yarın başkasının kapısında yankılanabilir.

Toplum olarak artık şunu net bir şekilde söyleme zamanımız geldi:
Adaletin yolu merhametten değil, eşitlikten geçer.
Devlet kapısı, kim daha çok bağırırsa ona açılan bir yer olmamalı. Adalet; kimin hakkı varsa, onun için sağlanmalı.

Bu dava sadece bir annenin değil; hepimizin sınavı.
Bugün bu sınavdan nasıl geçeceğimiz, yarın nasıl bir ülkede yaşayacağımızı belirleyecek.

Yasemin bu sınavı eminim kazanacak. Peki sizin vicdan sınavınız? O ne durumda?