Zeki Baştürk’ten Yürek Burkanan Satırlar: “O Günleri Mumla Arıyorum”

Bursa Vatan Medya Grubu köşe yazarlarından Zeki Baştürk, kaleme aldığı son yazısında, geçmişin onurlu, üretken ve adil Türkiye’sine duyduğu özlemi dile getirdi. Baştürk, derin bir toplumsal sorgulama yaparak, hem ekonomik bağımsızlığın hem de sosyal eşitliğin nasıl yitirildiğini çarpıcı ifadelerle anlattı.

“Bir zamanlar kendi kendine yetebilen bir ülkeydik” sözleriyle başlayan yazısında, yazar, Türkiye’nin tarlasında buğdayı, bahçesinde domatesi olan, alın teriyle karnını doyuran bir halktan; şimdi toprağı da, ürünü de elinden alınmış, huzuru yitirilmiş bir topluma evrildiğine dikkat çekti.

Baştürk, o günlerin dayanışma kültürüne ve emeğe verilen değere vurgu yaparak, “Komşudan alınan bir bardak tuzun bile hatırı vardı” cümlesiyle, geçmişteki güven ve paylaşım dolu sosyal yapının bugünkü parçalanmışlığa dönüşünü gözler önüne serdi.

Eğitimde Eşitlik Yerini Ayrımcılığa Bıraktı

Zeki Baştürk, yazısının ikinci bölümünde ise, eğitimdeki fırsat eşitsizliğine dikkat çekerek, “Bir zamanlar fırsat eşitliği vardı” diyerek iç çekiyor. Eskiden aynı sırada oturan çocukların aynı eğitimi aldığı bir düzenin yerini, mahalleye ve maddiyata göre ayrışmış sınıfların aldığına işaret ediyor.

“Eşitlik artık sadece ders kitaplarında var” diyen Baştürk, yozlaşan sosyal adaletin altını çizerken, “O temiz, saf adalet duygusunu mumla arıyorum” ifadesiyle geçmişin değerlerine özlemini haykırıyor.

Zeki Baştürk’ün yazısı, yalnızca bir nostalji değil; aynı zamanda derin bir toplumsal uyarı ve vicdani çağrı niteliği taşıyor. Geride kalan değerlere sahip çıkılması gerektiğini hatırlatarak, her kesime insanlık, adalet ve üretim temelli bir yeniden uyanış çağrısı yapıyor.

MUMLA ARAMAK

Bir zamanlar kendi kendine yetebilen bir ülkeydik. Onur duyardık,  kıvanç  duyardık  bu tümceyi duymaktan. Göğsümüz gururla dolardı bu tümceyi söylerken. Tarlasında buğdayı, bahçesinde domatesi, dalından  koparıp yiyen bir halktık. Komşudan alınan bir bardak tuzun bile hatırı vardı. Şimdi ise ne toprağımız bize ait, ne ürünümüz, ne de huzurumuz. O günleri, kendi emeğimizin değer gördüğü, sofralarımızın alın teriyle kurulduğu günleri mumla arıyorum.

Bir zamanlar fırsat eşitliği  vardı. Okul sıralarında yan yana oturur, kimse kimsenin kim olduğuna bakmazdı. Herkes aynı eğitimi alır, herkes aynı formayı giyerdi. Şimdi ise çocuklar doğdukları mahalleye, giydikleri ayakkabıya göre ayrılıyor. Varsıl daha varsıl, yoksul daha yoksul oluyor. Eşitlik sözcüğü salt ders kitaplarında kalıyor. O temiz, saf adalet duygusunu mumla arıyorum.

Çeşmeden akan suyun tadı hâlâ damağımda. Sokak c Kadınlarımız şiddete,  çocuklarımız esmelerinden avuçlarımızla  içtiğimiz su, özgürlüğün simgesiydi bir zamanlar. Sokaklarımız güvenliydi, çocuk sesleri yankılanırdı her köşede. Bugün aynı sokaklarda korku var, sessizlik var. Anneler çocuklarını sokağa salmaya çekiniyor.  Kadınlarımız şiddete,  çocuklarımız tacize uğruyor.  O korkusuz, neşeli çocukluk günlerini mumla arıyorum.

Bir zamanlar çalışanlar emeğinin karşılığını alırdı. Aylıkları, bir ayı geçindirmeye yeterdi. İkinci bir işe gereksinim duyulmazdı. Emekli, emekli ikramiyesi ile alın terinin ödülünü ev alarak, araba alarak kutlardı. Şimdi ise aynı emek, açlığa mahkûm. Bırakın ev, araba almayı,  ev kirasını bile ödeyemez duruma düşürüldü enekli. Raflarda etiket değişiyor, cepler aynı kalıyor. Emeğin onurunu mumla arıyorum.

Kadınların şiddet görmediği, çocukların tacize uğramadığı, adaletin herkes için adil olduğu bir toplum vardı. Şimdi o toplumun yerinde öfke, korku, sessizlik var. Her gün yeni bir acıya uyanıyoruz. İnsanlığımızı, vicdanımızı mumla arıyorum.

Bir mum yakıyorum yitirilen  her  değer için…
Bir mum yakiyorum toprağımız için,  suyumuz için, emeğimiz için, adalet için, çocuklarımız için, geleceğimiz için,  aydınlık yarınlar için…….

O mumu söndürmeden, yeniden o günleri yaratmak  umuduyla…

Zeki BAŞTÜRK