Gazeteci Mehmet Elçi Yazdı: “12 Eylül’ün Zifiri Karanlığı”

Takvim yaprakları birer birer düşse de, bazı tarihlerin karanlığı silinmiyor. 12 Eylül 1980… Bu tarih, yalnızca bir darbenin tarihi değil, bir neslin umutlarının, hayallerinin ve hayatlarının hunharca yok edildiği bir milattır.

Gazeteci Mehmet Elçi, 12 Eylül’ün yarattığı travmayı, GAP Gazeteciler Birliği Başkanı Zeynel Abidin Kıymaz’ın gözyaşlarıyla anlattığı anekdotlarla bir kez daha gündeme taşıdı. Kıymaz, o dönemde bir genç ülkücü olarak zindanlara atılmış, insani sınırların ötesinde işkencelere maruz kalmış, yıllarca cezaevinde tutulmuştu. Onun yaşadıkları, sadece bireysel bir dram değil; Türk milletinin demokrasi yolculuğuna vurulmuş kelepçelerin ifadesidir.

Kıymaz, bir komutanın tempo tutturduğu ritimle askerlerin jop ve sopalarla işkence yaptığını anlatırken, “Kollarımızın şişkinliğinden ve morluğundan ağıtlar yakıyorduk” sözleriyle dönemin vahşetini özetliyor. Bu satırlar, bir sistemin değil, bir zulüm mekanizmasının işlediğini ortaya koyuyor.

12 Eylül, yalnızca siyasal partilerin kapatıldığı, liderlerin tutuklandığı, Anayasa’nın askıya alındığı bir tarih değil; aynı zamanda gençliğin mezara, adaletin çukura gömüldüğü, halk iradesinin tank paletleri altında ezildiği kara bir leke olarak hafızalarda kaldı.

Bugün hâlâ o günlerin tortularını, hukuk sisteminde, toplumsal hafızada, siyasal kültürde hissediyoruz. Zeynel Abidin Kıymaz’ın yaşadıkları, aslında unutturulmak istenen bir *millet travmasının canlı tanıklığıdır.

Mehmet Elçi yazısında şu uyarıyı yapıyor:
“Unutursak, tekrar eder.”
Çünkü unutulan her zulüm, yeni bir zulmün kapısını aralar.

12 Eylül’ü hatırlamak, sadece bir geçmişi anmak değil; demokrasiye, özgürlüğe ve insan onuruna sahip çıkmak demektir. Türkiye’nin bir daha böyle karanlık dönemlere sürüklenmemesi için, o acıları yaşayanları dinlemeli, anlamalı ve hafızamızı daima canlı tutmalıyız.

Zifiri karanlıkta aydınlığa yürüyenlerin hatırası, ancak unutmamakla yaşatılır.