Yıl 2003…

Büyük Birlik Partisi İstanbul İl Başkanı olarak Kıbrıs’ta referandum gözlemcisi olarak bulunuyordum. Bir telefon geldi. Arayan, rahmetli Genel Başkanımız Muhsin Yazıcıoğlu’ydu.

“Saddam yakalandı,” dedi.

Normalde bir diktatörün düşüşü karşısında insanın sevinmesi beklenir. Ama ben o an sevindim mi? Hayır. Aksine, anlam veremediğim bir iç sıkıntısı sardı beni. Üzüldüm. Hem de neye, niye üzüldüğümü tam olarak anlamadan.

Yıllar geçti. O anı çok düşündüm. Ve bugünlerde, İran’ın İsrail karşısında her zayıf düştüğü anda, benzer bir üzüntü yine içimi kaplıyor. Ne Saddam’ı yücelten, ne İran’ı kutsayan bir bakış açım var. Ama olan biten sanki sadece onlara değil, bize yapılıyormuş gibi geliyor.

Bu duygu nereden geliyor bilmiyorum. Türklükten mi, Müslümanlıktan mı, yoksa çok daha derin bir tarihsel bilinçten mi?

Belki hepsi birden…

Çünkü biz öyle bir coğrafyanın çocuklarıyız ki, zaferimiz de acımız da birbirine karışmıştır. Bizim için her coğrafya sadece sınırlarla tanımlanmaz. Kerkük’te bir çocuk ağlarsa, İstanbul’daki bir annenin yüreği sızlar. Gazze’de bir ev yıkılırsa, Anadolu’da dualar başlar. Tahran bombalanırsa, sanki Konya’nın göğü kararır.

Saddam’ı yerin dibine sokanlar, onu bir çukurdan sürüyerek çıkarıp tüm dünyaya ibret olsun diye televizyonlarda teşhir edenler… O gün sadece bir diktatörü değil, aynı zamanda bir medeniyetin onurunu da ayaklar altına alıyorlardı.

O fotoğraf karesinde, Saddam’dan çok daha fazlası vardı.

Bize yıllarca öğretilen “Demokrasi getiriyoruz” yalanı, aslında tankla gelen bir haysiyet kırılmasıydı. İşte o yüzden Saddam’ın yakalanmasına değil, yakalanış biçimine üzüldüm.

Bugün de benzer duyguları İran için hissediyorum.

İran rejimini savunduğumdan değil. Mollalarla ya da mezhebi bakış açılarıyla bir yakınlığım yok. Ama İsrail’in İran’a dönük saldırılarında, sadece siyasi çatışma değil, aynı zamanda derin bir aşağılama var. Yine bir coğrafya, yine bir millet, yine bir halk, hizaya getirilmeye çalışılıyor.

Ve ben o zaman, yine hissediyorum:
Bunu İran’a değil, bize yapıyorlar.

Çünkü mesele ne Saddam, ne mollalar, ne şu ne bu…

Mesele; Batı’nın doğuya, Müslüman’a, mazluma, kendinden olmayana nasıl baktığı.

Onlar her zaman böl, yönet, zayıflat ve yut taktiğiyle hareket ederken, biz kendi içimizde ne kadar farklı düşünürsek düşünelim, dışarıdan gelen tokat hep aynı yere iniyor:

Onurumuza.

Bu yüzden bazen hiç tahmin etmeyeceğimiz insanlara üzülüyoruz.

Çünkü bu bizim siyasi değil, vicdani refleksimiz.

Ve bu duygu, ne yalnız Türklükle ne sadece Müslümanlıkla açıklanabilir. Bu, bize has bir bilinçtir. Bir medeniyetin kırılmış onurunu paylaşma bilinci.

İşte bu yüzden, Saddam düştüğünde içim burkuldu.
İran bombalandığında gözüm oraya kayıyor.
Gazze yerle bir edildiğinde içim yanıyor.
Çünkü olan biten her şey, bize yapılmış gibi geliyor.
Ve belki de gerçekten öyle.