İnsanın Kalbi Büyür mü?

Zeki Baştürk – Bursa Vatan Grubu Köşe Yazarı

İnsanın kalbi büyür mü hiç? Benimki büyüdü işte. Hemen telaşa kapılmayın, sağlıkla ilgili bir durum değil bu. Kalbim sevgiyle büyüdü. İçine dünyadaki tüm sevgileri doldurdum çünkü…

Sevgi, insanı yaşamı boyunca besleyen en güçlü duygudur. Karşılık beklemeden verildiğinde, paylaşıldıkça çoğaldığında anlam kazanır. Kalbim işte bu yüzden büyüdü. Her bir tebessümde, bir çocuğun gözlerinde, yaşlı bir annenin duasında, dostun selamında, öğretmenin emeğinde, bir öğrencinin umudunda… Her parça kalbimde yer etti.

İnsan kalbini büyütebilir. Nasıl mı? Yargılamadan anlamaya çalışarak, el uzatarak, paylaşarak, affederek, dinleyerek, sevmeyi unutmadan…

Büyüyen bir kalpte kin barınmaz, nefret tutunamaz. O kalpte yer sadece sevgiyedir. İşte bu yüzden kalbim büyüdü. Ve büyümeye devam ediyor…

İnsanın kalbi büyür mü hiç? Benimki büyüdü işte. Merak etmeyin hemen. Sağlık sorunum yok. Dünyadaki tüm sevgileri doldurdum içine çünkü. Sevgi, insanı yaşamı boyunca besleyen en güzel duygudur. Verdikçe, paylaşıldıkça çoğalan bir duygudur sevgi. O yüzden büyüdü kalbim.

Ünlü yazar Yaşar Kemal’in “” İnsan evrende gövdesi  kadar değil, yüreği kadar yer kaplar ” sözünü  destekler gibi. Benim de yüreğim büyüdü. Doğayı sevdim. Ağaçları, çiçekleri, böcekleri, dereleri sığdırdım içime. Çocukluğumun geçtiği, toprakları,  çayırları, tütün tarlalarını , bağlarını sevdim.

İşimi sevdim. Öğretmenliğimi.  Öğrenmeyi ve öğretmeyi sevdim. Öğrencilerimin içtenliğini, onların gözlerindeki ışığı , umudu sevdim. Yıllar sonra karşılaştığımızda saygılı davranışlarını, iyi yerlere gelmelerini, toplumsal yaşamdaki  başarılarını sevdim.

Yaşamı  sevdim. Yaşamın tüm güzelliklerini koydum yüreğime. Güneşin doğuşunu, batışını, yağmurun sesini,  yağmur sonrası toprağın kokusunu, gökkuşağının tüm renklerini sevdim. Şiirde dizeleri, şarkıda ezgileri,  resimde renkleri doldurdum içime.

Yurdumu sevdim. Yurdumun dağlarını,  denizlerini,  müziğini, oyunlarını , yemeklerini , kültürünü sevdim. Kurtuluşunu sevdim, bağımsızlık savaşını sevdim,  Ulu önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’ü sevdim. Tıka basa doldurdum tüm sevgileri.

Ama en çok insanı sevdim…İnsan ve yurt sevgisi hem bireyin hem de toplumun ruhunu besler. Ülkemin insanı ilginçtir. Gözlemlemeye değer..

Yunus gibi sevdim yurdumun insanını. Karşılıksız, çıkarsız.  Pir Sultan gibi,  Karacaoğlan gibi sevdim. Onların direnişini, sevgisini. Nazım gibi sevdim Kara Fatma ‘yı, Nene Hatun’u, Şerife Bacı’yı.

Sevdim,
Toprağına kök salmış çiftçiyi,
Karanlıkta ışık arayan genci,
Sabahın serinliğinde işe giden kadını,
Ve çocuklara masal anlatan dedeyi…

Yurdumun her köşesinde bir yürek çarpıyor,
Her biri benim kalbimde bir başka ritim tutuyor.
Bir dağın gölgesinde soluklanan çobanın kavalı,
Bir sınıfın tahtasına yazılan ilk harf gibi kutsal bana.

İnsan sevgisiyle büyür kalp,
Öyle bir sevgi ki, adı geçince bile gözler doluyor.
Bu sevgi bazen bir yardım eli,
Bazen bir selam,
Bazen hiçbir karşılık beklemeden yapılan bir iyilik.

Yurt sevgisi, sadece sınırlar içinde doğmak değil,
O sınırları emekle, inançla, sevgiyle korumak demek.
Toprağın sadece taşını değil,
üzerinde yürüyen insanını da sevmek demek.

Benim kalbim büyüdü,
Çünkü içine bu insanları, bu yurdu,
Ve bu yurdun insan gibi duran değerlerini sığdırdım.

Kalbimi büyüttüm ki,
Kimse dışarda kalmasın, herkes payını alsın  sevgiden.