DEVRİMCİLER VE YİĞİTLER ÖLMEZ. ONLAR HALKLARIN VE ANALARIN YÜREKLERİNDE YAŞARLAR.

Mahir Çayan, “Biz buraya dönmeye değil, ölmeye geldik” diyerek yola çıkanların öyküsüdür.

Onlar bu ülkenin mayasıdır. Aslıdır ve gerçek temsilcileridir. Onlar ne soyan ne soyduran oldular. Onlar ne ihanet eden nede utancımız oldular. Onlar karanlığa göz kırpmayan güneşi kucaklayan devrimcilerdi.

Onlar halklara ve ülkelerine ihanet etmeden yaladılar ve kısa ömürleriyle tarih yazdılar.

12 Mart faşist askeri müdahalesi, sonrasında diktatörlüğe karşı silahlı mücadele açan devrimcilerden Deniz Gezmiş, Yusuf Arslan ve Hüseyin İnan’ın idam edilmesine engel olmak ortak eyleme geçerek 26 Mart 1972’de Ordu’nun Ünye ilçesindeki NATO üssünde görevli 2 Kanadalı 1 Britanya’lı teknisyeni rehin aldılar.

Mahir Çayan, Ertuğrul Kürkçü, Cihan Alptekin, Ömer Ayna, Sinan Kazım Özüdoğru, Hüdai Arıkan, Saffet Alp, Sabahattin Kurt, Ertan Saruhan, Nihat Yılmaz ve Ahmet Atasoy 30 Mart 1972’de Tokat’ın Niksar ilçesine bağlı Kızıldere köyünde kıstırıldılar.

Gün sona ererken 10 devrimci ve rehineler hayatlarını kaybetmişti.

Onlar, Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan’ın idamını engellemek için çıktıkları yolda katledildiler.

Acıları yüreklerimizde yaşıyor hatıraları önünde saygıyla eğiliyoruz.

Bu günlerin işgalcileri ile kıyaslayınca da utanıyor ve onları koruyamadığımız için kahroluyoruz.

Işıklarda uyusunlar.